پیروز کلانتری

پیروز کلانتری در ۱۳۳۲ در جوادیه‌ی تهران به‌دنیا آمد. قبل از دبستان دو سال مکتب رفت. او از سن شانزده ـ هفده سالگی و کلاس چهارم دبیرستان درگیر ادبیات، شعر، عکاسی، خواندن سینما و نقد فیلم شد و بیش از همه پیگیر شعر بود.

هفته‌ای دو شب در کمک به پدرش در مجله‌ی «امید ایران» نمونه‌خوانی می‌کرد و با دوستی از محله به عکاسی می‌پرداخت. همان سال در کتابخانه‌­ی پارک شهر آن­قدر رمان خواند (عمدتا از نویسنده­‌های روسیه) که تجدیدی آورد و جدی‌­اش نگرفت و رد شد. به گفته‌ی خودش هنوز هم شعر و ادبیات علاقه­‌ی اصلی‌اش به عنوان یک هنردوست است.

کلانتری بعد از دبیرستان وارد «مدرسه­‌ی عالی تلویزیون و سینما» شد و در همان ترم اول در یک جمع پنج نفری درگیر عکاسی شدند. در تمامی سال­‌های بعد از اتمام درس سینما تا سال انقلاب ۵۷ توجه و کار اصلی‌اش عکاسی و گذاشتن نمایشگاه‌­های فردی و دو نفری و جمعی با آن یاران همراه بود.

در سال انقلاب همراه فخرالدین سیدی در روزنامه­‌ی «کیهان» نقد عکس می­‌نوشتند. از سال ۱۳۵۴ تا سال ۱۳۶۱ در تلویزیون به ­عنوان کارگردان تلویزیونی شاغل بود و همان سال خودش تقاضای بازخرید کرد و بیرون آمد. مدتی را در فعالیت­‌های گروه­‌های تحقیقاتی مرتبط با سازمان برنامه کار و عکاسی کرد و سال ۱۳۶۴ نمونه­‌خوان مجله­‌ی فیلم شد. آن­جا، هم نقد فیلم می­‌نوشت و هم گفتگو و گزارش تهیه می‌کرد. از ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۰ در پنج فیلم سینمایی دستیار اول بود و از سال ۱۳۶۹ تا به حال پیگیرانه فیلم مستند ساخته­ و درباره‌­ی فیلم و سینمای مستند نوشته­ است. از آن سال تاکنون حدود ۲۰ فیلم مستند و چند فیلم صنعتی و آموزشی ساخته و دو سال هم تیزر تبلیغاتی نوشته و کارگردانی کرده است.

سال­‌های ۱۳۷۴ و ۱۳۷۵ با تهیه‌­کنندگی سعید رشتیان مجموعه­‌ی ۱۳ بخشی «سینمای مستند ایران، یک گزارش» را در شبکه یک تلویزیون ساختند که پخش نشد. با ساختن فیلم «تنها در تهران» در سال ۱۳۷۷ مسیر روشن­‌تری در ساخت فیلم مستند در پیش گرفت و مستندهایش به دل‌مشغولی‌های زیستی و فکری­‌اش نزدیک شد و رنگ و بوی شخصی پیدا کرد. طی دو دوره‌­ی چند ساله در دهه­‌های ۷۰ و ۸۰ در مجله­‌ی فیلم صفحات مستند را تحت عنوان «خشت خام» می‌­گرداند. سال ۱۳۷۵ به دعوت ابراهیم مختاری و در کنار محمد تهامی­‌نژاد اساسنامه‌­ی انجمن مستندسازان سینمای ایران را نوشتند و سال ۱۳۷۶ این انجمن در خانه‌ی سینما تاسیس شد.