مروری بر کرونا و من؛ جشنواره‌ی روایت‌های تصویری
آغاز به کار جشنواره
جشنواره‌ی «کرونا و من؛ یک روایت تصویری» ۲۰ مرداد ماه ۱۳۹۹ در انجمن مستندسازان سینمای ایران کلید خورد. این جشنواره اولین رویدادی در تاریخ انجمن مستندسازان بود که مخاطب اصلی آن فیلمسازان خارج از انجمن بودند.
دبیری این جشنواره بر عهده‌ی پیروز کلانتری فیلمساز برجسته و عضو انجمن مستندسازان بود.
روایت‌های شخصی از احوال زندگی کرونایی
با آمدن کرونا و تغییر اساسی در شکل زندگی انسان‌ها، برگزارکنندگان این جشنواره بر آن شدند تا روایت‌های شخصی مخاطبان خود از احوال زندگی کرونایی‌شان را گردآوری کنند. به این‌ترتیب فراخوانی با سه موضوع «شهر»، «خانه» و «روابط» منتشر شد:
فیلمهایی حداکثر ۷ دقیقه‌ای که شرکت‌کنندگان می‌توانستند با تلفن همراه یا دوربین ساده‌ای که در اختیار داشتند، در کادری افقی ضبط و ارسال کنند. در تعداد آثار ارسالی محدودیتی وجود نداشت. همچنین محدودیت سنی برای شرکت‌کنندگان در مسابقه در نظر گرفته نشد. مهلت ارسال آثار به جشنواره از ۲۰ مرداد ماه تا پایان بهمن ماه ۱۳۹۹ بود.
میلاد خالقی منش رئیس هیات مدیره انجمن مستندسازان و مدیر این جشنواره درباره‌ی برگزاری «کرونا و من» گفت: این جشنواره مردمی است و ما تنها با فیلمسازان حرفه‌ای مواجه نیستیم. او همچنین توضیح داد: یکی از اتفاقات جالب این جشنواره این است که مردم عادی نگاه جذاب‌تری به موضوع مورد نظر دارند. دغدغه‌ی ما روایت اجتماعی مردم از شیوع ویروس کرونا است و این دغدغه از سوی مردم به خوبی دنبال شده است.
«رایتل» به عنوان حامی اصلی جشنواره در کنار «شهرداری تهران» و «حوزه هنری» – از دیگر حامیان جشنواره – به برگزاری این رویداد کمک کردند. همچنین شبکه‌ی نمایش مستند «هاشور» و «بنیاد کیارستمی» در شکل‌گیری آن همکاری داشتند.
نمایش همزمان فیلم‌ها با انتخاب آثار برگزیده از سوی هیات انتخاب
از زمان انتشار فراخوان تا آخرین لحظات سی‌ام بهمن ماه ۱۳۹۹به تدریج تعداد ۱۰۲ فیلم به دبیرخانه‌ی جشنواره ارسال شد. همزمان با ارسال این آثار، پیروز کلانتری و میلاد خالقی‌منش – اعضای هیات انتخاب – فیلم‌ها را مورد ارزیابی قرار داده و ۵۱ فیلم بر روی وبسایت جشنواره منتشر شد تا عموم مردم نیز بتوانند به فیلم‌های منتخب خود رای دهند.
فیلم‌های منتخب تنوع چشم‌گیری از سرتاسر جهان را در بر می‌گرفتند. از نیویورک و آمستردام گرفته تا تهران و مشهد و اصفهان و روستاهای کوچک کشور.
هر فیلم به مدت یک هفته فرصت رای‌گیری مردمی داشت و پس از آن تنها امکان نمایش فیلم میسر بود.
معرفی فیلم‌های منتخب هیات داوران
پس از پایان کار هیات انتخاب و نمایش فیلم‌ها برای عموم مردم، هیات داوران این جشنواره کار خود را آغاز کردند. داوران این جشنواره متشکل از یک ترکیب ۵ نفره بودند که با توجه به ماهیت اجتماعی و سینمایی جشنواره، از آن‌ها دعوت به همکاری شده بود.
اعضای هیات داوران:
دکتر نهال نفیسی (انسان‌شناس) ، دکتر محمدرضا کلاهی (جامعه‌شناس)، مریم سپهری (مستندساز)، مانی پتگر (مستندساز) و حبیبه جعفریان (نویسنده) اعضای هیات داوران بودند که پس از تماشای فیلم‌ها و برگزاری نشست‌های متعدد (اعم از حضوری و آنلاین) فیلم‌های برگزیده‌ی خود را معرفی کردند.
جوایز جشنواره به فیلم‌های منتخب
آثار منتخب هیات داوران در دو بخشِ ده فیلم منتخب جشنواره و در نهایت سه فیلم برتر جشنواره بدون اولویت معرفی شدند. همچنین اعضای انجمن مستندسازان سینمای ایران نیز اثر برگزیده‌ی خود را در میان آثار انتخاب و معرفی کردند.
جوایز جشنواره به شرح زیر بود:
اهدای مبلغ صد میلیون ریال جایزه‌ی نقدی، یک عدد سیم‌کارت رایتل و پانصد گیگ اینترنت رایتل به هر یک از سازندگان سه فیلم منتخب اصلی هیات داوران، فیلم منتخب مردمی و فیلم برگزیده‌ی اعضای انجمن مستندسازان.
همچنین بر اساس تصمیم برگزارکنندگان جشنواره قرار بر این شد که ده فیلم برتر منتخب هیات داوران در قالب یک فیلم بلند تنظیم و از طریق پلتفرم‌های آنلاین به نمایش دربیاید.
آیین اختتامیه‌ی جشنواره‌ی «کرونا و من؛ یک روایت تصویری»
پروژه‌ی «کرونا و من؛ یک روایت تصویری» با اهدای جوایز تمام نمی‌شود و ادامه پیدا می‌کند.
در نهایت آیین پایانی اولین دوره‌ی جشنواره‌ی «کرونا و من؛ یک روایت تصویری» در روز ۱۵ اسفند ماه ۱۳۹۹ با حضور برندگان و تعدادی از داوران در سالن سوره حوزه هنری از ساعت ۱۶ الی ۱۸ برگزار شد.
میلاد خالقی‌منش در ابتدای این مراسم بیان کرد: بسیاری از مدیران انجمن مستندسازان از چیزی که به دست‌مان رسیده بود، و نگاهی که آدم‌ها در این ایام کرونا به اطراف داشتند، هیجان‌زده بودند. به ویژه اینکه این فیلم‌ها مشخصا برای این جشنواره ساخته شده بودند. یعنی آدم‌ها فیلمهایی را از قبل نساخته بودند که بخواهند به شیوه‌های مختلف ارسال کنند. مشخص بود که با فراخوان ما شروع به فیلمسازی کرده و برای ما ارسال کرده‌اند.
سپس پیروز کلانتری درباره‌ی هدف از برگزاری این رویداد و روند پیش‌روی این پروژه توضیحاتی ارائه کرد و افزود: این پروژه با اهدای جوایز تمام نمی‌شود و ادامه پیدا می‌کند. فیلم‌ها را در فضاهای دیگری به تماشا خواهیم گذاشت و درباره‌شان خواهیم نوشت و حرف خواهیم زد.
در ادامه‌ی این مراسم فیلم‌های منتخب داوران این جشنواره معرفی شدند.
۱۰ فیلم منتخب هیات داوران که قرار شد بدون اولویت در قالب یک فیلم بلند به نمایش دربیایند، معرفی شدند.
این فیلم‌ها عبارت بودند از «کودکی» ساختهی مریم احمدپور، «۱۸ سالگی» ساختهی هیوا ذاکری، «چنگی به زندگی» ساختهی مرتضی بایگی، «هلولا» ساختهی زهرا مرادی، «امیرعلی» ساختهی فرشته امینی، «شب‌های روشن من» ساختهی بهار احمدی، «گونه جدید» ساختهی شادی مختاری، «ششدر» ساختهی سید وحید حسینی، «بی در بی» ساخته امیرحسین عطاردی، «پیامدهای قرنطینه» ساختهی سپهر محمدی.
سپس سه فیلم «۱۸ سالگی» ساختهی هیوا ذاکری، «امیرعلی» ساختهی فرشته امینی و ««هلولا» ساختهی زهرا مرادی سه فیلم برتری بودند که برنده‌ی جایزه‌ی اصلی جشنواره شدند.
همچنین در این مراسم جایزه‌ی ویژه‌ی اعضای انجمن مستندسازان مشترکاً به دو فیلم «سی و شش سالگی» ساختهی پانته‌آ میرفصیحی و «خانمان» ساختهی سیاوش نقشبندی رسید.
جایزه‌ی فیلم منتخب تماشاگران نیز مشترکا به دو فیلم «قلب، قرنطینه، حرکت» ساختهی مقداد نوراللهی و «وضعیت خاکستری» ساختهی احمد مرادی تعلق گرفت.
اولین نمایش ده فیلم برتر در قالب یک فیلم
میلاد خالقی‌منش در این مراسم اعلام کرد: اولین نمایش ۱۰ فیلم برگزیده، پنج‌شنبه ۲۱ اسفندماه در جشن «تصویر سال» خواهد بود. همچنین درحال رایزنی برای حضور در دیگر جشنواره‌ها و اکران اینترنتی آن‌ها به عنوان یک فیلم بلند نیز هستیم.
در پایان به عنوان حسن ختام عکسی دسته‌جمعی متشکل از برگزارکنندگان جشنواره، تیم اجرایی، داوران حاضر در مراسم و برندگان جشنواره به یادگار گرفته شد.
