مرور فیلم «فلینی هرگز پایان نمی‌یابد» با آرتا تاری

واقعن که جاودانه است

نوشته‌ی آرتا تاری
مستندساز

دیدن «فلینی هرگز پایان نمی‌یابد» جدای از کیفیت کارگردانی‌اش به خاطر سوژه، واجب است. کارگردانی که کمتر کسی پیدا می‌شود که آثارش را دوست نداشته باشد. هر لحظه که فلینی بر پرده حاضر می‌شود شوق را در پچ پچ و تحسین‌ تماشاگران می‌شد حس کرد.

فیلمساز با اینکه تجربه کار با فلینی را داشته، اما فیلم خوبی نساخته است. فیلمی چند تکه و غیرمنسجم، که حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد و نمی‌داند از کجا شروع کند و در کجا پایان دهد. سانسور بخش‌هایی از فیلم هم در سینما-حقیقت! این تلاطم را تشدید کرده بود. اوایل فیلم حس می‌شد قصه‌ی فیلم درباره‌ی فیلم «آمارکورد» و تمرکز بر آن است که اینطور نبود. برخی از ‌مواد آرشیوی که فلینی در آن حضور داشت را در فیلم‌های دیگر هم دیده بودم. در پایان بندی این فیلم هم میشد روشن نبودن تکلیف فیلمساز با فیلمش را دید.

اما دیدن و شنیدن جملات فلینی سر شوقم آورد. واقعن که جاودانه است.